اگر سهراب معمار می شد

من قالی بافی را یاد گرفتم و چند قالیچه کوچک از روی نقشه های خودم بافتم.

چه عشقی به بنایی داشتم. دیوار را خوب می چیدم. طاق ضربی را درست می کردم. آرزو داشتم معمار شوم.

حیف، دنبال معماری نرفتم.
... شهر من رنگ نداشت. قلم مو نداشت. در شهر من موزه نبود. گالری نبود. استاد نبود. منتقد نبود. کتاب نبود. باسمه نبود. فیلم نبود.

اما خویشاوندی انسان و محیط بود. تجانس دست و دیوار کاهگلی بود. فضا بود. طراوت تجربه بود. می شد پای برهنه راه رفت و زبری زمین را تجربه کرد.
... معماری شهر من، آدم را قبول داشت. دیوار کوچه همراه آدم راه می رفت و خانه، همپای آدم، شکسته و فرتوت می شد.

همدردی ارگانیک داشت. شهر من الفبا را از یاد برده بود اما حرف می زد. جولانگاه قریحه بود نه جای قدم زدن تکنیک.
در چنین شهری، ما به آگاهی نمی رسیدیم.اهل سنجش نمی شدیم. شکل نمی دادیم. در حساسیت خود شناور بودیم. دل می باختیم، شیفته می شدیم و آنچه می اندوختیم، پیروزی تجربه بود. تجربه بود.

سهراب سپهری -هنوز در سفرم

نویسنده : aprm

تاریخ مطلب: 22 / 4 / 1394

تعداد بازدید : 564

نظرات []

اگر سهراب معمار می شد

اگر سهراب معمار می شد

اگر سهراب معمار می شد

دانلود مقالات و پایان نامه های معماری